‘Für den Führer’ (Golden Schauer)

Ὁ παγωμένος ἱδρῶτας τοῦ Μαρσὲλ ἔσταζε ἀργὰ ἀπὸ τὸ διακριτικὸ πηγούνι του στὸ γλυκὸ πρόσωπο τῆς Σελίν, καθὼς τὰ καλοσχηματισμένα, λεπτὰ χείλη της παλινδρομοῦσαν ῥυθμικὰ καὶ ἀταλάντευτα πάνω στὴν εὐαγῆ καὶ καλοκουρδισμένη ψωλή του. «Δὲν βρίσκεις τέτοιες ἄμεμπτες πουτσάρες μεταξὺ τῶν συντρόφων», σκέφθηκε παραπονεμένα ἡ νεαρὴ Παριζιάνα Ἀναρχική, ἐνῷ ἔσφιγγε πιὸ δυνατὰ τὸ πρησμένο καὶ ἄτεγκτο ἀντικείμενο τοῦ πόθου της, σὰ νὰ ἤθελε νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ καὶ νὰ τὸ κάνῃ δικό της γιὰ πάντα. Ἡ Σελίν, κόρη εὐποροτάτου Οἰνοβιομηχάνου, ἦτο μία τυπική, καλομαθημένη Γαλλίδα μεγαλοαστή, ἀναθρεμμένη μὲ ὅλες τὶς πολυτέλειες καὶ ἀνέσεις ποὺ ἐπέβαλλε τὸ κοινωνικὸ status τῆς οἰκογένειάς της. Ἀπὸ ἐφηβικὴ ἡλικία, ἐξεδήλωσε ἰδιαίτερη ἀρέσκεια πρὸς τὴν Μαρξιστικὴ ἰδεολογία, γιὰ νὰ κατασταλάξῃ, κατὰ τὴν ἐνηλικίωσί της, στὶς θεωρίες τοῦ Μπακούνιν καὶ τοῦ Κροπότκιν.

     Στὸν ἀντίποδα, ὁ Μαρσέλ, ἕνας ψηλὸς καὶ εὐσταλὴς Γαλλοαυστριακός πρωταθλητὴς τοῦ Hapkido, μεγαλωμένος στὶς λαϊκὲς γειτονιὲς τῆς Μασσαλίας, ἦτο ἀκραιφνὴς καὶ ὡλοκληρωμένος Ἐθνικοσοσιαλιστής, ἀφοῦ ὁ Αὐστριακὸς πατέρας του, καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας στὴν μέση ἐκπαίδευσι, εἶχε φροντίσει νὰ τὸν γαλουχήσῃ ἀπὸ ἕξι ετών μὲ τὴν Φασιστικὴ διδασκαλία του Ἔβολα καὶ τὰ φλογερὰ συγγράματα τοῦ Ἀδόλφου Χῖτλερ. Ὅταν οἱ φίλοι καὶ γνωστοί του τοῦ ἐπεσήμαιναν χαιρέκακα ὅτι εἶναι ἐντελῶς παράδοξο αὐτός, ἕνας Γάλλος, νὰ ᾖναι Ναζιστής, ἐκεῖνος μὲ ἀφοπλιστική, Νορδικὴ ψυχρότητα τοὺς ὑπενθύμιζε ὅτι τὸ πρῶτο Ἐθνικοσοσιαλιστικὸ κόμμα τῆς Γῆς ἰδρύθηκε στὴν χῶρα τῶν Γαλατῶν, εἴκοσι ὁλόκληρα ἔτη πρὶν τὸ ἀντίστοιχο Γερμανικό...

     ...Αἴφνης, ἡ Σελὶν ἔνοιωσε ἕνα δυνατὸ κάψιμο στὸ ἀριστερὸ της μάγουλο· εἶχε μόλις δεχθῇ τὸ πρῶτο Ναζιστικὸ χαστούκι τῆς ζωῆς της, χωρὶς ὅμως νὰ διαταραχθῇ οὔτε κατ᾽ ἐλάχιστον ἡ ἁρμονικὴ ἐκτέλεσι τῆς στοματικῆς ὑπηρεσίας ποὺ προσέφερε στὸν ἀγριεμένο ἐραστή της, μιᾶς καὶ εἶχε κατορθώσει νὰ καταβροχθίσῃ ὁλάκερη τὴν ἀσπαίρουσα κρεατόβεργά του. «Εἶσαι δασκάλα στὸ τσιμπούκι, παλιοπουτάνα», γρύλισε, μὲ κατηγορικὸ καὶ ὠργισμένο ὕφος ὁ ἐν ἡδονικῇ ἐκστάσει εὑρισκόμενος Μαρσέλ, ἐκτοξεύοντας τὰ ἀσυγκράτητα σάλια του πάνω στὰ στητᾶ, κατάλευκα βυζιὰ τῆς λαγνεύουσας κορασίδος. Ἀμέσως, ἕνα καταρρακτῶδες, ἠλεκτρικὸ κῦμα ἡδονῆς ξεκίνησε ἀπὸ το κεφάλι τῆς Σελὶν καί, ἀφοῦ διέσχισε τὸ κορμί της κάθετα, ἐκτονώθηκε βίαια στὸ στενὸ καὶ τρυφερὸ μουνέλο της μὲ ἕνα χειμαῤῥῴδη ὀργασμό, ποὺ τὴν ὑποχρέωσε νὰ σπαρταρᾷ σὰ καμακωμένη ζαργάνα, καθὼς μούγκριζε ἀκατάληπτα καὶ ἀνίερα λόγια.

     Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν μαιναδικὴ φρενίτιδα τῆς καλλίγραμμης φοιτήτριας, ὁ Μαρσὲλ δὲν μπόρεσε νὰ μείνῃ ἀνεπηρέαστος καὶ ἀκαριαῖα ἐκφόρτωσε -ὑπὸ τὴν συνοδεία γερμανικῶν ὕβρεων- μὲ σπασμῳδικὴ ἀγριότητα τὸ πυρφόρο, κρεμῶδες ψωλόχυμά του μέσα στὸ λαρύγγι τῆς Σελίν, ἡ ὁποία, μὲ δάκρυα στα μάτια ἀπὸ τὸ ἀσφυκτικὸ αὐτὸ τσιμπούκι, προσπαθοῦσε ἐναγωνίως νὰ πάρῃ μιὰν ἀνάσα...

... Μετὰ ἀπὸ δύο ὁλόκληρα λεπτὰ ἀσταμάτητων ἀναστεναγμῶν ἀποφορτίσεως καὶ ἀνακουφίσεως, τὸ διονυσιακό ζεῦγος μοιράστηκε λίγες στιγμὲς πλήρους σιωπῆς, μὲ τα βλέμματα τους ἀπολύτως συντονισμένα καὶ τὶς παλάμες τους ἑνωμένες σὲ ἕνα ἄκρως τρυφερὸ σάρκινο σύμπλεγμα. Ἡ βραδιά, ὅμως, δὲν ἦταν γραφτὸ νὰ τελειώσῃ ὁμαλά. Ξάφνου, ὁ Μαρσὲλ ἔνοιωσε μιὰ νοητή, χρυσαφένια σβάστικα νὰ στριφογυρνᾷ μέσα στὸ θολωμένο του μυαλὸ καὶ νὰ σφυροκοπᾷ ἀνηλεῶς τὰ μηνίγγια του, μὲ τὸν ἴδιο ἰλιγγιώδη ῥυθμὸ ποὺ ἀναπηδᾷ ἀκανόνιστα ἡ σιδερένια μπίλια μέσα στὸ φλιπεράκι. Ἡ χαλαρωμένη ἀπὸ τὴν κυκλώπεια ἐκσπερμάτωσι οὐρήθρα του ἔτσουζε εὐχάριστα, καθὼς ἕνας διάφανος, ἐξαγνιστικὸς ποταμὸς κάτουρου διάνοιγε μὲ ὁρμὴ τὸν φραγμένο ἀπὸ χύσια διάβα του καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ ἀπελευθερωθῇ στὴν ἀτμόσφαιρα. Ὁ Μαρσὲλ δὲν δίστασε οὔτε δευτερόλεπτο· «Αὐτὸ τὸ θρασύτατο Ἄριο πορνίδιο προδίδει τὴν Λευκὴ φυλὴ μὲ τὴν γαμημένη ἰδεολογία της καὶ πρέπει νὰ πληρώσῃ», συλλογίστηκε καὶ μὲ ἔμπλεο ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ μίσους βλέμμα, ἅρπαξε σὰ κτῆνος τὴν ἔκπληκτη Σελὶν ἀπὸ τα μαλλιὰ καὶ πίεσε τὴν τυραγνισμένη ψωλή του στὸ μετωπό της. Πρὶν ἐκτοξεύσῃ τὸ καυτό του φορτίο, οὔρλιαξε δαιμονισμένα «für den führer»...